بشکفد پروانه چون در انجمن بیند مرا

مصرع برجسته آهم چنین کاستاده ام

چرخ عاجز کش که چون شمع آتشم در جان زده است

منت شمع تجلی می نهد بر بخت من

زان نمی بندم لب خواهش که این چرخ خسیس

سرمه خاموشیی خواهم که گوش پرده در

همچو گرگ از یکدگر چشم حسودش می درد

ناخن من آبروی تیشه فرهاد ریخت

تا عقیق از سادگی سنجید خود را با لبش

گر چنین صائب غریبان را نوازش می کند