صبر دامان دل بیتاب نتواند گرفت

بیقراریهای دل باشد به جا در عین وصل

مانع از جولان نگردد بوی گل را برگ گل

ظالم از پیری نسازد دست کوتاه از ستم

زاهد خشک از وصول معرفت بی بهره است

ناخن دخل است کوتاه از سخنهای متین

با عزیزی دل ز غربت برگرفتن مشکل است

پایه امنیت از هر منصبی بالاترست

زلف گرد عارض او موی آتش دیده است

خط نمی سازد حصاری حسن عالمگیر را

در خم می چون فلاطون معتکف هر کس نشد

لذت دیدار نتوان یافت صائب از نقاب