دامن فرصت دل بیتاب نتواند گرفت

برنخیزد هر که پیش از صبح از خواب گران

تا نسازد جمع خود را شبنم بی دست و پا

عارفان را رخنه دل، قبله حاجت رواست

عاشقان را بوسه پیغام سازد تشنه تر

در گریبان ریخت گردون ساغر خورشید را

حلقه دام گرفتاری دهن واکردن است

منت الماس از بی جوهری خواهد کشید

در کهنسالی ندارد ظلم دست از کار خویش

هر که چون پروانه دارد داغ آتش طلعتی

گردباد خانه بر دوش دیار وحشتیم

هر که را درد طلب صائب به هم پیچیده است