باده بی درد در میخانه افلاک نیست

آسمان از تلخکامیهای ما آسوده است

ساده کن از نقش ها دل را که غیر از سادگی

گردن آزادگان وادی تجرید را

اهل دل را عشق از خامی برون می آورد

ریشه نخل امید اهل دل، چون گردباد

از لگدکوب حوادث صاف طبعان ایمنند

در بهشت افتاد هر کس بست در بر روی خویش

می کشم چون بید از بیحاصلی ها انفعال

آن که گاهی دست بر دلهای غمگین می نهد

دل به چاک سینه روشن کن که این کاشانه را