گر چه طبعم کم ز خورشید جهان افروز نیست

دست اگربردارم از دل، می شکافد سینه را

حسن چون بی پرده آید، عشق ناپیدا شود

خاک ما را از گل بیت الحزن برداشتند

دست چون دادی به دستی، قطع الفت مشکل است

از شب آدینه روز عشرت ما شد سیاه

همتم از شمع باشد یک سر و گردن بلند

پرده گوش از صفیر من شود خاکستری

روزگاری شد که در سلک سخن سنجان اوست