آن که ما سرگشته اوییم در دل بوده است

ما عبث در سینه دریا نفس را سوختیم

ما ز هجران ناله های خویش می پنداشتیم

ما عبث دل را به زیر آسمان می جسته ایم

داد از قید جهان زنجیر، آزادی مرا

تا دلم خون گشت، سیر چرخ بی پرگار شد

تا گرفتم رخنه دل را، جهان تاریک شد

زیر مرهم می شناسد حال داغ ما که چیست

چشم او صائب مرا از عقل و دین بیگانه کرد