آفتاب آتشین رخسار، داغ حسن اوست

داروی بیهوشی ارباب بینش گشته است

گر چه از خط آفتابش روی در زردی گذاشت

هیچ پروایی ندارد از نسیم آه سرد

آن که مژگانش ترازو می شد از دل خلق را

همچو صائب بلبلی کز نغمه اش خون می چکد