خط عنبر بار گردی از بهار حسن اوست

گل که از شبنم گذارد هر سحر عینک به چشم

از تماشای خط او چشم روشن می شود

آفتابی کز شفق رخسار در خون شسته است

شب که هر تارش به آشوب دگر آبستن است

صبح این خمیازه ها بر ساغر او می کشد

غنچه را فکر دهان او بهم پیچیده است

دل که از شوخی جهانی را به تنگ آورده است

خاک راه اوست با آن لنگر تمکین زمین

گر چه حسن او نگنجد در زمین و آسمان

سرو و گل را پرده عشق نهانی کرده اند

از بهار آفرینش آنچه می آید به کار

یک نگاه آشنا هرگز ز چشم او ندید