نعل در آتش نهد دیوانه من سنگ را

سخت جانانند باغ دلگشای یکدگر

نفس سرکش را دل روشن به اصلاح آورد

سهل باشد گر ز آتشدستی فرهاد من

خواب سنگین شد سبک از شوخی مژگان او

بر شکیبایی مناز ای دل که آن مژگان شوخ

دامن دشتی اگر می بود چون مجنون مرا

این زمان بی برگ و بارم، ور نه از جوش ثمر

ما به زور می درین میخانه از خود می رویم

گفتگو با سخت رویان زحمت خود دادن است

بی بری دارد مرا از حلقه اطفال دور

می توان سنگین دلان را چین قهر از جبهه برد

هر که دارد عذرخواهی، بر گنه باشد دلیر

شد یکی صد غفلت من صائب از قد دوتا