چشم من از گریه مستانه من روشن است

شعله سودای من آهن گداز افتاده است

نیست چون آیینه نور عاریت در خانه ام

گر چه از گرد کسادی مهره گل گشته ام

جلوه فانوس دارد در نظر پروانه را

دیده جغدست شمعی هست اگر ویرانه را

می شوم من داغ هر کس را که می سوزد فلک

دیده شیر از غم دنیا نگهبان من است

من سیه روزم، و گرنه سر به سر روی زمین

سینه گرمم جهانی را به جوش آورده است

سختی ایام نتواند مرا افسرده ساخت

گر ز روزن دیگران را خانه روشن می شود