دیده شبنم گر از روی گلستان روشن است

روشن از خورشید تابان است اگر روی زمین

می کند دل را سیه، رویی که شرم آلود نیست

گریه از آیینه دل می زداید تیرگی

حسن کامل را به از حیرت نباشد شاهدی

بر مزار عاشقان گر نیست شمعی گو مباش

قسمت ما نیست از صبح وطن جز تیرگی

کار گویا می کند کوته زبان لاف را

می توان ره بردن از عنوان به مضمون نامه را

در حریم زلف خود باد صبا را ره مده

گر شود روشن ز مهر و مه سرای دیگران