نقش پای ناقه برگ عیش این مجنون بس است

تا قیامت خلق را آن حسن روزافزون بس است

چون ز لفظ آمد به کف سر رشته مضمون بس است

در جهان آب و گل، خم بهر افلاطون بس است

ما خمارآلودگان را آن لب میگون بس است

برگ سبزی ارمغان مردم موزون بس است

تا به کی خواهی دواندن ریشه، ای قارون بس است

صبح آگاهی ز پیری بردمید اکنون بس است

تشنه ما را کف آبی ازین جیحون بس است

ورنه ما را از شراب تلخ صائب خون بس است