ای زمان دلگشایت نوبهار روزگار

طینت پاک تو از خاک شریف بوتراب

صولت شیر خدا از بازوی اقبال تو

آفتاب سایه پرور را تماشا می کند

تا به لوح آفرینش نقش ایجاد تو بست

مرشد کامل تویی سجاده ارشاد را

گرچه بر فرمانروایان جهان فرماندهی

دین و دولت را تویی فرمانروای راستین

همچو سبابه کز انگشتان شهادت حق اوست

از رسوخ اعتقادات آسمان بنیاد شد

بیضه اسلام از سنگ حوادث ایمن است

در حسب ممتازی از فرمانروایان جهان

پادشاهان دگر دارند تاجی سر به سر

سر به سر پاکیزه اخلاقند نزدیکان تو

در جوانی یافتی دولت ز شاه نوجوان

زنده کردی نام جد سامی خود را ز عدل

شمع بالین مزارش عمر جاویدان بود

داری اخلاق صفی با شوکت عباس شاه

هر چه باید با خود آورده است ذات کاملت

نیست صیقل احتیاج آیینه خورشید را

سایه چتر تو تا افتاد بر روی زمین

گرچه شمشیر تو نوخط است از جوهر هنوز

گرگ در ایام عدلت چون سگ اصحاب کهف

از خودآرایی نگردد خواب گرد دیده اش

سفته بیرون آید از کان چون لب خوبان عقیق

خانه پیمان که دیوار و درش زآیینه بود

فتنه در چشم پریرویان حصاری گشته است

شد قوی دست ضعیفان بس که در ایام تو

نیست در عهد تو از ظالم کسی مظلومتر

نافه در چین می گذارد ناف غیرت بر زمین

از حریر شعله جای خواب می سازد سپند

نیست هر صید زبون شایسته نخجیر تو

بر رعیت مهربانی و به ظالم قهرمان

رم به چشم آهوان خواب فراموشی شود

می رباید حلقه از چشم غزالان نیزه ات

پایه تخت فلک قدر تو از دست دعاست

هست تأیید الهی شامل احوال تو

کارپردازان نصرت منتظر ایستاده اند

از سیاهی نیست پروا برق شمشیر ترا

آستانت سجده گاه سرفرازان می شود

می شوی فرمانروا بر هفت اقلیم جهان

می شود عباس، سابع چون کند در خویش دور

می نوازی هر کسی را در خور اخلاص خویش

جاودان باشی که چون صید حرم آسوده اند

می کند تا اقتباس نور، ماه از آفتاب