پادشاهی و جوانی سد راه او نشد

در خور اقبال روزافزون خود جایی نیافت

در محرم کرد عزم قندهار و در صفر

رفت سال «غبن » از عالم، زهی غبن تمام

چارده سال هلالی مذهب اثناعشر

بهره از عمر گرامی یافت یک قرن تمام

همچو ذوالقرنین عالمگیر می شد دولتش

«ظل حق » چون بود سال شاهیش، سال رحیل

دیده خونبار شد هر حلقه زنجیر عدل

چهره او بود باغ دلگشای عالمی

بود بر فرق سلیمان سایه بال پری

گفتگویش وحشیان را بند بر پا می نهاد

صبح نوروز جهان بود از رخ چون آفتاب

در بهشت خلق او منع تماشایی نبود

بود با خلق جهان چون صبح صادق خنده رو

غنچه سربسته پیشش نامه واکرده بود

ماه عید فتح و نصرت بود از شمشیر کج

ذره تا خورشید را در پایه خود می شناخت

پیش چشم خرده بین او رموز کاینات

هیچ رازی بر ضمیر روشنش پنهان نبود

باطنش درویش و ظاهر پادشاه وقت بود

آب می شد از گناه دیگران آزرم او

حفظ ناموس جهان را هیچ کس چون او نکرد

بی نیاز از شهرت (و) مستغنی از تدبیر بود

تاج فرق پادشاهان بود از راه نسب

با همه فرماندهی فرمان پذیر شرع بود

آفتابی بود از نور ولایت جبهه اش

سعی در تسخیر دلها داشت بیش از آب و گل

چون جواب تلخ، بی منت به سایل بحر را

بزم را خورشید تابان، رزم را مریخ بود

بر رعیت مهربان بود و به دشمن قهرمان

لطف عالمگیر او چون رحمت حق عام بود

نقره انجم روان می شد ز جوی کهکشان

جوهر تیغ شجاعت بود از چین جبین

در زمان او که بود اضداد با هم متفق

خار از بیم سیاست در زمان عدل او

مسند اقبالش از دست دعای خلق بود

هر سر مویش جهانی بود از تدبیر عقل

ماه مصری بود هر خلقش ز اخلاق جمیل

بی سخن در هیچ عصر و هیچ دورانی نداشت

در جوانی داد دولت را به فرزند جوان

کرد پاک از خصم، بیرون و درون ملک را

کرد کوته از خراسان پای ازبک را به تیغ

کرد از تدبیر محکم رخنه های ملک را

داد دولت را به فرزند جوان عباس شاه

یارب این شاه جوان بخت بلند اقبال را

آه کز سنگین دلی های سپهر بی مدار

در بهار نوجوانی کرد عالم را وداع

آن که چون طوبی جهانی بود زیر سایه اش

از قضای آسمانی بر زمین پهلو نهاد

آن که چون شبنم به روی بستر گل تکیه داشت

آن که رویش بود عالم را بهار ارغوان

آن که آب دست او می داد جان بیمار را

آنقدر فرصت که حرفی آید از دل بر زبان

آن که از قربانیانش بود آهوی حرم

کرد آخر از جهان با مرکب چوبین سفر

دفتر عمرش مجزا شد ز دست انداز مرگ

رفت در ابر کفن چون ماه و سر بیرون نکرد

زیر زلف شام پنهان گشت همچون آفتاب

داغ جانسوز شهید کربلا را تازه کرد

ورد عالم غیر افسوس و دریغ و آه نیست

لوح خاک از جوی خود چون صفحه تقویم شد

خون به جای آب می آمد برون از چشمه ها

رفت تا آن شاخ گل در نوبهار از بوستان

چون نگردد تلخ بر اولاد آدم زندگی؟

سازگار او نشد آب و هوای این جهان

چون سرشک عاشقان در هیچ جا لنگر نکرد

چون تقدس بود غالب بر مزاج اشرفش