ای روی چون بهشت ترا کوثر آینه

در جلوه گاه حسن تو چون پرده های چشم

آیینه سیر چشم ز نقش مراد شد

می بود اگر به دور تو، زان لعل آبدار

جوهر چو موی بر سر آتش نشسته است

چون لشکر پری، پی نظاره بافته است

چون چشم عاشقان مژه بر هم نمی زنند

از بیم تیر غمزه خارا شکاف تو

دارد چو صبح بیضه خورشید زیر پر

در ساغر بلور می لعل خوشنماست

چون دیده حباب بود پرده دار بحر

آید به چار موجه چو دریای حسن تو

حیرت فزاست بس که جمال تو، می برد

داروی بیهشی کندش چشم مست تو

در چشم آفتاب فکنده است خویش را

از اشتیاق روی تو وقت است بگسلد

هر دم به صورت دگر آید به چشم خلق

در روزگار چهره زنگار سوز تو

از روی آتشین تو سوزنده مجمری است

از فیض نوشخند لب روح بخش تو

حسن ترا به مجلس می احتیاج نیست

در عهد جلوه خط عنبرفشان تو

چون آفتاب دیده، ز نور جمال تو

ماه از حجاب سر به گریبان هاله برد

بر حسن بی مثال تو در پرده نظر

خود را چسان در آینه بینی، که می شود

از آب و تاب خنده دندان نمای تو

جوهر چو مو به دیده آیینه بشکند

حسن تو بی نیاز ز نظارگی بود

ناشسته روی تر بود از ماه پیش مهر

از پاکدامنان نکند حسن احتراز

گفتی که غوطه زد مه کنعان به رود نیل

از انفعال روی تو از بس گداخته است

بر جبهه ات چگونه عرق حفظ خود کند؟

بر حسن بی مثال تو واکرده است چشم

این دستگاه حسن به یوسف نداده اند

صد پیرهن چو طلق ببالد به خویشتن

دارد به دست و زانوی خوبان همیشه جا

از سجده شهی که ز شوق جمال او

شاه بلند قدر صفی کز فروغ او

روزی که داد صفحه آیینه را جلا

راز نهان چرخ ز طبع منیر او

تا جبهه نیاز بر این آستانه سود

در روزگار طبع سخن آفرین او

هر کس به داغ بندگیش سرفراز شد

هر جا که رای روشن او افکند بساط

چون روی مرگ، خصم نبیند ز تیغ او؟

ابریشم بریده شود زلف جوهرش

رای ترا به رای سکندر چه نسبت است

در سایه حمایت دست تو چون محیط

تا نسبتش به رای منیر تو کرده اند

خورشید ذره ذره در او جلوه گر شود

بر دست و پای عکس شود بند آهنین

بی اختیار کوچه دهد همچو رود نیل

بر تیغ کوه سینه زند همچو آفتاب

گردد اگر ز رای متین تو صیقلی

گر در حریم رای تو روشن کند سواد

در عهد سیر چشمی طبع کریم تو

از جبهه تو نور ولایت بود عیان

بندد به چهره پرده زنگار زهره اش

خصم سیاهروی تو گر بنگرد در او

بر خاک رهگذار تو مالد اگر جبین

چون دولت تو پرده براندازد از جمال

وصف ترا که صیقل آیینه دل است

رای ترا به صیقل مهر احتیاج نیست

قصر تو چون سپهر و در او آفتاب جام

تا خامه ام ستاره فشان شد به مدح تو

چندان که ماه نور ستاند ز آفتاب

بادا چراغ دولت بیدار صبح و شام