گشود چون پریان بال، ابر گوهربار

شفق نگار شد از لاله دامن کهسار

ز سر گرفت جوانی جهان زلیخاوار

که خون دوید چمن را ز لاله بر رخسار

ز جوش سبزه و گل سنگ گشت میناکار

زمین چو صفحه مسطر کشیده از انهار

شکوفه شد ز شکرخواب بیخودی بیدار

زمین ز بس که برآراست خویش را ز بهار

که ناپدید شود در گل پیاده، سوار

دمید سنبل و ریحان به جای دود ازنار

چو زلف از آینه در خاک ریشه اشجار

که گشت غنچه پیکان شکفته چون سوفار

ز بس که برد ز دلها هوای سیر قرار

ز اشتیاق گل از خانه صورت دیوار

کشید سر به گریبان خود چو بوتیمار

دوید دختر رز رو گشاده در بازار

به هر دو دست سر خود گرفت استغفار

ز موج لاله چو منقار کبک شد کهسار

چو می ز شیشه نماید گل از پس دیوار

به فرق زاهد خشک از رطوبت سرشار

که می توان همه جا چید گل ز فیض بهار

که مدح خسرو آفاق را کند تکرار

که چشم بخت جهان شد ز دولتش بیدار

زمین به آب گهر شست صفحه رخسار

بساط سبزه بود زیر پای سرو و چنار

همیشه تکیه بر او می کنند در پیکار

چو از نیام برآرد بلارک خونخوار

چنان که پوست کند دور از تن خود مار

ز بس که همت او دارد از گرفتن عار

به پای رهروی از خار اگر رسد آزار

نمی کند به عصا تکیه نرگس بیمار

همیشه زرد بود آفتاب را رخسار

خطاب را مزه دیگرست در گفتار

مطیع امر تو دور سپهر، خاتم وار

ز ابر تیغ تو یک خنده برق بی زنهار

ز طرف جبهه تو نور حیدر کرار

ترا به شاه نجف می رسد نژاد و تبار

ز مجلس تو چراغی است دولت بیدار

که سبزه ته سنگ است این بلند حصار

جهان به دور تو از بس گرفته است قرار

شده است تیغ تو خم بس که فتح دارد بار

نقاب غنچه نیارد گشود باد بهار

که عدلش افکند آوازه در بلاد و دیار

که هست سلسله جنبان به غافلان در کار

ز بس که عدل تو افسون مهر برد به کار

که نی سوار ز آتش کند دلیر گذار

ظفر ز تیغ تو کرده است لاله گون رخسار

کند محیط چسان در دل حباب قرار؟

به جنب قصر جلال تو گنبد دوار

به جنب قصر جلال تو گنبد دوار

ز بس به دور تو وحشت گرفته است کنار

چو میل خواب کند آهوی سبکرفتار

برآورد ز دل سنگ خرده های شرار

گرفت چون سگ اصحاب کهف گوشه غار

ز برگ کاه بود پشت کوه بر دیوار

به روی دست دهی مسندش سلیمان وار

که را ز پادشهان است اینقدر آثار؟

چرا پناه نیارند خسروان کبار؟

رسیده اند به معراج سلطنت بسیار

چو تنگ گشت بر او از سپاه دشمن کار

زبانه ای و جهانگیر گشت دیگربار

جهان چگونه نگیری به عدل مهدی وار؟

که عدل حجت قاطع بود بر این گفتار

یکی است نام تو با بینات آن به شمار

بکوش و دست ازین شیوه ستوده مدار

سفینه نبوی را ز چارموجه برآر

مدام تا که بود اختلاف لیل و نهار

مخالفان ترا روز باد چون شب تار