عقل ضعیف خویش نگه دار از شراب

تا از سهیل عقل توان سرخ روی بود

تخم افکن شرار شود پنبه زار مغز

تا چون چنار مشرق آتش نگشته ای

سر پنجه با شراب زدن کار عقل نیست

با عقل آنچه باده گلرنگ می کند

زلف ایاز را به دم تیغ دادن است

عقل سبک رکاب چه سازد به زور می

شیرست عقل و باده گلرنگ آتش است

از رنگ سبز شیشه چو خورشید روشن است

در مغرب زوال رود آفتاب شرم

کفرست بر چراغ حیا آستین زدن

چون آفتاب، عقل ز روزن بدر زند

با زور باده عقل تنک ظرف چون کند؟

سیلاب فتنه از دل خم جوش می زند

می در کدوی سر که ندارد حلاوتی

از بخل ذاتی است بتر جود عارضی

در راه دزد، شمع که شب برفروخته است؟

برنامه سیاه میفزا گناه می

دل خانه خداست چو مصحف عزیزدار

در راه اشک، چشم ندامت سفید شد

فردا چو لاله سرزند از خاک سرخ روی

جادوگرست دختر رز، دست ازو بشوی

اشک ندامت از دل آگاه گل کند

زنهار چون حباب نگردی به گرد می

بر گرد خود ز توبه محکم حصار کن

فردا حریف ساقی کوثر نمی شوی

بگذر ز تاک بدگهر و آب او که هست

سلطان ابوالحسن علی موسی آن که هست

آن کعبه امید که صندوق مرقدش

بوی گل محمدی باغ خلق او

با اسب چوب از آتش دوزخ گذر کند

گردد چو خون مرده به شریان تاک، می

نشگفت اگر ز پرتو عهد درست او

قدرش کشیده کرسی رفعت ز زیر چرخ

تمکین او چو بر کمر کوه پا نهد

روزی که دست او به شفاعت علم شود

جودش به شیر پرده دهد طعمه سخا

هر شب شود به صورت پروانه جلوه گر

قندیل تا به سقف حریمش نبست نقش

معلوم می شود که دل آفرینش است

خورشید از افق نتواند سفید شد

هرگاه می رسد به گل جام روضه اش

نبود عجب که مرقد او گریه آورد

کفرست پا به مصحف بال ملک زدن

چون کرده است کعبه به بر رخت شبروی؟

موجش کشد به رشته گهرهای آبدار

از دود شمع روضه او صبح صدق کیش

روح اللهی که از نفسش می چکد حیات

بر هیچ کس درش چو در فیض بسته نیست

در دور او که فتنه به دامن کشیده پای

شوق خطاب بر در دل حلقه می زند

ای شعله ای ز صبح ضمیر تو آفتاب

حج پیاده در قدمش روی می نهد

خورشید پا به خشت حریم تو چون نهد؟

گردون به نذر مرقد پاک تو بسته است

از موی عنبرین تو دزدیده است بوی

یوسف تمام پیرهن خود فتیله کرد

از تربت تو خاک خراسان حیات یافت

از زهر رشک، خاک نشابور سبز گشت

غربت به چشم خلق چو یوسف عزیز شد

حفاظ روضه تو چو آواز برکشند

از دوری تو کعبه سیه پوش گشته است

علم تو بر سفینه منبر چو پا نهاد

از بس به مرقد تو اشارت نموده است

از بوستان خشم تو یک حنظل است چرخ

هر کس که با ولای تو در زیر خاک رفت

ای پرده پوش نامه سیاهان که شمع طور

از بال و پرفشانی طاوس آرزو

زان پیشتر که عدل الهی به انتقام

در سایه همای شفاعت مرا بگیر