زنده رود از جلوه مستانه طوفان می کند

سایبان ها می دهد یاد از پر و بال پری

این کمر کامسال زرین رود از پل بسته است

در سر هر کس که زهد خشک چون پل خانه کرد

هر خم طاقی ز پل در دیده دریاکشان

این کمانی را که از سیلاب، پل زه کرده است

در سر پل میکشان محتاج کشتی می شوند

گو سر خود گیر دردسر، که ابر نوبهار

پاک می سازد بساط خاک را از زهد خشک

از گل و می خیره می سازد نظر را روی پل

از نسیم جانفزا بر آتش هموار می

زاهدان را از ترشرویی برون آورد، می

گر چنین مستانه خواهد شد سرود بلبلان

قطره ای کز دست گوهربار ساقی می چکد

وقت آن کس خوش که نقد و جنس خود چون شاخ گل

دست گوهربار ساقی خاکساران را بس است

می کند از جلوه مستانه دلها را خراب