می شود جان تازه از بوی بهار زنده رود

هست در زیر سیاهی داغ ناخن خورده ای

زلف مشکین از سواد اصفهان چون آب خضر

دشت پیمای جنون گشته است چون موج سراب

زنده شد هر کس که چشمی آب داد از جلوه اش

پاک می سازد بساط خاک را از زهد خشک

هر حبابش می دهد از خیمه لیلی خبر

شسته رو چون قطره شبنم برانگیزد ز خواب

پرده ظلمت چرا بر روی خود انداخته است؟

دیده پاکش حباب بحر رحمت می شود

تا زداید زنگ از دلها، مهیا کرده است

از چنار و بید، چندین فوج طاوس بهشت

از صدف صد دامن گوهر محیط آماده است

جلوه مستانه اش سیلاب هوش است و خرد