هوا را کند پر ز اختر شکوفه

ز پیراهن یوسفی مغزها را

کف تازه رویی است از بحر رحمت

ز گلزار غیبی به ما دور گردان

به صنع الهی است هر تیره دل را

ز چتر پریزاد و تخت سلیمان

ز هر غنچه چون محمل لیلی آرد

در آیینه آب از عکس سازد

ز احیای اشجار روشندلان را

چو بال پری بر بساط سلیمان

نهان ساخت چون رشته در عقد گوهر

ندیدی به وادی اگر محرمان را

چو شیر از رگ شاخها زهردی را

شب و روز را کرد با هم برابر

ازان همچو صبح است خندان و روشن

چو راهی که از برف پوشیده گردد

مگر نامه عاشق بی قرارست؟

ز افشاندن فلس، آب روان را

ز دستار آشفته اش می کند گل

هوای که برده است از دل قرارش؟

ز حفظش به صد دست شاخ است عاجز

توانگر کند مفلسان طرب را

بگیر از گلستان برات نشاطی

ز دست گهر ریز هر کف زمین را

ز آب گهر خاک سیراب گردد

نقاب لطیفی است کز خوش قماشی

نماند نهان حسن در زیر چادر

شود خون به تدریج شیر، از چه رو شد

کند شمع کافور در روز روشن

ز کم فرصتی های فصل بهاران

گشود از دل خاکیان عقده ها را

ز آیینه گیرند اگر پشت در زر

چو شیری که از مهر فرزند زاید

ازان خواب فصل بهارست شیرین

کند بر عصا تکیه در عهد طفلی

زمین را لباس و هوا راست معجر

بلورین شود ساق سرو و صنوبر

شود شاخها سر به سر سیم ساعد

که دیده قلم کاغذ از خود برآرد؟

چو مریم که عیسی بود در کنارش

ز بس چرب نرمی، به خاکی نهادان

چو صوفی نهان در ته خرقه دارد

چو شیری کز انگشت اطفال زاید

ازان در نظرهاست شیرین که دارد

ندیدی بر آیینه سیماب لرزان

توان یافت فیض صبوحی دل شب

توان یافت فیض صبوحی دل شب

گرفته است در نقره خام یکسر

اگر سیر مهتاب در روز خواهی

ز خون جام اهل نظر نیست خالی

به لوح زمین می کند نقطه ریزی

چه تقصیر ازو گشت صادر چو آدم؟

پراندند بهر چه ناخن به چوبش؟

شکستند ازان بیضه ها در کلاهش

نمی گشت بازیچه هر نسیمی

سبکسار و پوچ است، ازان هر زمانی

چو پیر خرابات از تازه رویی

کم از کهکشان نیست هر کوچه باغی

به هر جا رسی می توان واکشیدن

ندیدی اگر روز روشن ستاره

بیفشان زر و سیم کز باد دستی

به ریزش ز اقران سرآمد توان شد

تو هم شیشه را پنبه بردار از سر

گرو کن به می هر چه داری ز پوشش

در این موسم از کشتی باده مگذر

چو سیماب کز شعله گردد سبکپا

به ناخن خراشد زمین چمن را

چو عیسی به گهواره گردید گویا

بهار جهان، شاه عباس ثانی

چنان آرمیده است عالم به عهدش

زمین عنبر تر شد از بوی خلقش

به باغی که افتد به دولت گذارش

هوا مشکبو گردد از عطسه گل

شود عاجز از ثبت یکروزه جودش

ز حفظش به بال و پر کاغذ آید

ز صبح جبینش بود فتح لامع

بود فتح ها در لوای سفیدش

زمین بوس شه می کند هر بهاری

نگه دار سررشته حرف صائب

سخن مختصر ساز، هر چند گردد

مکن دست کوته ز دامن دعا را

همی تا ز تأثیر باد بهاران

نهال برومند اقبال او را