سرمه چشم ملایک شد غبار اصفهان

شاه عباس بلند اقبال کز پیشانیش

سایه لطف خدا کز آفتاب رایتش

آنچنان کز معنی سنجیده یابد لفظ قدر

سایه دست ولایت آن بلند اقبال را

کشتی نوح است در ایام او مهد زمین

آنچنان کز تیغ جدش محو شد آثار کفر

ز اعتقاد راسخ او مذهب اثناعشر

گر بود عید جهان چون جمعه عهدش، دور نیست

پایه تخت گران تمکینش از دست دعاست

جوز پوسیده است با حلم گرانسنگش زمین

دولت بیدار او تا سایبان عالم است

همت او برتر و خشک جهان ابقا نکرد

بیضه اسلام ازو شد چون فلک محکم اساس

در خم محراب تیغش، سجده بی سر کند

مد بسم الله ممتازست از تیر شهاب

دستگاه بحر افزون است از ظرف حباب

حلم او گر سایه اندازد به فرق کوه قاف

می شود انگشت زنهاری علم در فوج خصم

در نیام از تیغ او گردد دل دشمن دو نیم

تا جگرگاه زمین جایی ناستد تیغ او

از سر دشمن شود چون رشته پنهان در گهر

در صدف دارد گهر از تاج شاهان تکیه گاه

پشت دست از پنجه مرجان گذارد بر زمین

صیدگاهی را به یک ناوک کند خالی ز صید

ریشه غم می شود از پیچ و تاب انفعال

پرده فانوس گردد آب بر نور شرار

فتنه بی باک را زنجیر دست و پا شده است

رخنه های فتنه را از بس که محکم کرده است

گر شود شیرازه گلشن نظام دولتش

آنچنان کز نوبهاران سبز گردد باغها

منبری کز خطبه او سربلندی یافته است

هر زری کز سکه اقبال او شد سرخ رو

رشته مسطر شود در گوهر شهوار گم

تنگ میدان تر بود از حلقه انگشتری

می کند در هفته ای تسخیر هفت اقلیم را

بس که شد کوتاه دست انقلاب از عدل او

گر ز رای روشنش می داشت اسکندر چراغ

پیش عدل او که از آوازه عالم را گرفت

گر شود هم پله با حلم گرانسنگش زمین

اختر اقبال او تا شد نمایان از فلک

همچو نرگس کاسه دریوزه ها زرین شود

در صف پیکار چون شمشیر او عریان شود

می شود انگشت زنهاری نیستان شیر را

در زمانش کاروانی بی نیازست از دلیل

بستگی ز امنیت عهدش ز درها دور شد

از سیاست بود اگر زین پیش دولت منتظم

چشم کافر گرفتد بر جبهه نورانیش

گر سوار رخش رستم گردد آن گردون شکوه

جلوه در پیراهن یوسف کند تقصیر ما

بی کلید حسن خلقش نیست ممکن وا شود

دشمن بی مغز را از تیغ جوهردار او

چرخ را چون عامل معزول در دوران او

در زمان تیغ بی زنهار عالمسوز او

دشمنانش را به هم مشغول می سازد سپهر

پوست گردد همچو ماهی بر تن دشمن زره

بس که شد دست ضعیفان در زمان او قوی

برق عالمسوز هرگز با سیاهی آن نکرد

زان نمی پیچند فیلان سر ز فرمان کجک

نگسلد عقل گهر گر رشته از هم بگسلد

تیغ بندانش چو مژگان ناوک یک تر کشند

یوسفستانی است عالم را ز اخلاق جمیل

تا بود خورشید تابان شمع ایوان سپهر

از عنایات الهی روزگار دولتش