گل از خارم برآوردی و خار از پا و پا از گل

از آن خورشید خرگاهی برافکن دامن محمل

هزارش صید پیش آید به خون خویش مستعجل

بگیرند آستین من که دست از دامنش بگسل

که حال غرقه در دریا نداند خفته بر ساحل

نه قتلم خوش همی آید که دست و پنجه قاتل

شتر جایی بخواباند که لیلی را بود منزل

گرت آسودگی باید برو عاشق شو ای عاقل

بهل تا عقل می گوید زهی سودای بی حاصل

اگر با دوست بنشینی ز دنیا و آخرت غافل

که هرچ از جان برون آید نشیند لاجرم بر دل