مرا رسد که برآرم هزار ناله چو بلبل

خبر برید به بلبل که عهد می شکند گل

اما اخالص ودی الم اراعک جهدی

اگر چه مالک رقی و پادشاه به حقی

من المبلغ عنی الی معذب قلبی

تو آن کمند نداری که من خلاص بیابم

لاو ضحن بسری و لو تهتک ستری

وفا و عهد مودت میان اهل ارادت

تمیل بین یدینا و لا تمیل الینا

مرا که چشم ارادت به روی و موی تو باشد

فتات شعرک مسک ان اتخذت عبیرا

تو خود تأمل سعدی نمی کنی که ببینی