شراب سلسبیل از چشمه نوش

غلام خویش کرد و حلقه در گوش

نیامد خواب در چشمان من دوش

که خود هرگز نمی گردد فراموش

که سر در پای او خوشتر که بر دوش

برو گو در صلاح خویشتن کوش

نشاید کرد و آتش زیر سرپوش

چه خواهد کرد گو می بین و می جوش

ز ما فریاد می آید تو خاموش

که سعدی در تو حیران است و مدهوش