که عهد دوستان کردی فراموش

دگربارش که بنمودی فراپوش

که من چون دیگ رویین می زنم جوش

مگر کافتاده باشم مست و مدهوش

نهانم عشق می گوید که منیوش

مگر مطرب که بر قولش کنم گوش

مرا نقلی بنه وین خرقه بفروش

تو بیرون آمدی من رفتم از هوش

مرا هرگز کجا گنجی در آغوش

که سعدی چون دهل بیهوده مخروش

دهل هرگز نخواهد بود خاموش