هر که سودای تو دارد چه غم از هر که جهانش

آن پی مهر تو گیرد که نگیرد پی خویشش

هر که از یار تحمل نکند یار مگویش

چون دل از دست به درشد مثل کره توسن

به جفایی و قفایی نرود عاشق صادق

خفته خاک لحد را که تو ناگه به سر آیی

شرم دارد چمن از قامت زیبای بلندت

گفتم از ورطه عشقت به صبوری به درآیم

عهد ما با تو نه عهدی که تغیر بپذیرد

چه گنه کردم و دیدی که تعلق ببریدی

نرسد ناله سعدی به کسی در همه عالم

گر فلاطون به حکیمی مرض عشق بپوشد