یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم

گرد آن شمع طرب می سوختم پروانه وار

آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود

چون سرشک از شوق بودم خاکبوس درگهی

در خزان با سرو و نسرینم بهاری تازه بود

درد بی عشقی ز جانم برده طاقت ورنه من

بلبل طبعم رهی باشد ز تنهایی خموش