بهر هر یاری که جان دادم به پاس دوستی

کوه پا بر جا گمان می کردمش دردا که بود

بس که رنج از دوستان باشد دل آزرده را

جان فدا کردیم و یاران قدر ما نشناختند

دشمن خویشی رهی کز دوستداران دوروی