شباهنگام، کاین فیروزه گلشن

غزال روز، پنهان گشت از بیم

روان شد خار کن با پشتهٔ خار

بکنج لانه، مور آرمگه ساخت

برسم و راه دیرین، داد چوپان

کبوتر جست اندر لانه راحت

جهانرا سوگ بگرفت و شباویز

زمان خفتن آمد ماکیانرا

نهاد از دست، مرد کارگر کار

هم افسونگر رهائی یافت، هم مار

لحاف پیرزن را پارگی ماند

بیارامید صید، آسوده در دام

دروگر، داس خود بنهاد بر دوش

عسس بیدار ماند، آری چه نیکوست

ببام خلق، بر شد دزد طرار

ز بی خوابی شکایت کرد بیمار

بدوشیدند شیر گوسفندان

خروش از جانب میخانه برخاست

ز تاریکی، زمین بگرفت اسپر

ز مشرق، گشت ناهید آشکارا

شهاب ثاقب، از دامان افلاک

بنات النعش، خونین کرده رخسار

ثوابت، جمله حیران ایستاده

به کنج کلبهٔ تاریک بختان

بر آمد صبحدم، مهر جهانتاب

فرو شستند چین زلف سنبل

ز سر بگرفت سعی و رنج خود، مور

نماند توسنی و راهواری

بدینگونه است آئین زمانه

پدید آرد گهی صبح و گهی شام

دریغا، کاروان عمر بگذشت

ز گیر و دار این دام بلاخیز

اگر نیک و اگر بد گردد احوال

دهد این سودگر، ایدوست، ما را

بدانش، زنگ ازین آئینه بزدای

چو اسرائیلیان، کفران نعمت

کتاب حکمت و عرقان چه خوانی

حقیقت گوی شو، پروین، چه ترسی