شاهدی گفت بشمعی کامشب

دیشب از شوق، نخفتم یکدم

دو سه گوهر ز گلوبندم ریخت

کس ندانست چه سحرآمیزی

صفحهٔ کارگه، از سوسن و گل

تو بگرد هنر من نرسی

شمع خندید که بس تیره شدم

پی پیوند گهرهای تو، بس

گریه ها کردم و چون ابر بهار

خوشم از سوختن خویش از آنک

گر چه یک روزن امید نماند

تا تو آسوده روی در ره خویش

تا فروزنده شود زیب و زرت

خرمن عمر من ار سوخته شد

کارهائیکه شمردی بر من