بکنج مطبخ تاریک، تابه گفت به دیگ

ز دوده، پشت تو مانند قیر گشته سیاه

همی به تیرگی خود فزودی از پستی

تمام عمر، درین کارگاه زحمت و رنج

گهی ز عجز، جفای شرار میبردی

دمی ز آتش و آبت ، ستم رسید و بلا

نه لحظه ای ز هجوم حوادث آسودی

ستیزه گر فلک، ای تیره بخت، با تو ستیز

زمانه سوخت ترا پاک و هیچ دم نزدی

به پیش چون تو سیه روی بد دلم که فکند

ندید چشم تو رنگی دگر به جز سیهی

درین بساط سیه، گر نمیگشودی رخت

جواب داد که ما هر دو در خور ستمیم

جفای آتش و هیزم، نه بهر من تنهاست

من و تو سالک یک مقصدیم در معنی

اگر ز فکر تو میزاد، رای نیک تری

مگر بیاد نداری که دوش، وقت سحر

نمی نشستی اگر نزد ما درین مطبخ

نظر به عجب، در آلودگان نیمکردی

من از سیاهی خود، بس ملول میگشتم