ز قلعه، ماکیانی شد به دیوار

ز چشمش برد، وحشت روشنائی

ز روز نیکبختی یادها کرد

فضای خانه و باغش هوس بود

بیاد آورد زان اقلیم ایمن

نهان با خویشتن بس گفتگو کرد

گه تدبیر، احوالی زبون داشت

بیاد آورد زان آزاد گشتن

نمودن رهروان خرد را راه

ز دنبال نو آموزان دویدن

گشودن پر ز بهر سایبانی

بکار، از کودکان پیش اوفتادن

برو به لابه کرد از عجز، کایدوست

منه در رهگذار چون منی دام

گرفتم سینهٔ تنگم فشردی

ز مادر بی خبر شد کودکی چند

یکی را کودک همسایه آزرد

طمع دیو است، با وی برنیائی

هوی و حرص و مستی، خواجه تاشند

دچار زحمتی تا صید آزی

مباش اینگونه بی پروا و بدخواه

چه گردی هرزه در هر رهگذاری

بگفت ار تیره دل یا هرزه گردیم

ز روز خردیم، خصلت چنین بود

گرم سر پنجه و دندان بود سخت

در آن دفتر که نقش ما نوشتند

چو من روباه و صیدم ماکیانست

بسی مرغ و خروس از قریه بردم

حدیث اتحاد مرغ و روباه

چه غم گر نیتم بد یا که نیکوست

تو خود دادی بساط خویش بر باد

تو مرغ خانگی، روباه طرار

اسیر روبه نفس آن چنانیم

بهای زندگی زین بیشتر بود

منه بردست دیو از سادگی دست

مکن بی فکرتی تدبیر کاری

بوقت شخم، گاوت در گرو بود