شب شد و آخر نشد کارت تمام

هر دمی، صد زخم بر من میزنی

بسکه خون میریزد از انگشت تو

گه شدم سرگشته، گاهی پایبند

گه شکستم، گه خمیدم چون کمان

تو همی راندی به پیشم با فشار

میفزائی کار و میکاهی مرا

خون دل خوردم، نیاسودم دمی

گاه رویم میکشد، گاه آستر

بهر من، آسایشی باشد ضرور

نیست هر رهپوی، از اهل طریق

تو چه خواهی دید با این چشم تنگ

کار می بینی تو و من عیب کار

من هدف بودم قضا را سالها

من خبردارم که هستی یکدم است

موی من شد زین سیهکاری سفید

آگهی از جامه، از تن نیستی

تو یکی میدانی، اما من هزار

سوزنی بر چشم روشن می زنم

چون گذشت، آنگه که بازش آورد

گر هم از کارش بفرسائی، رواست

به کاز آن خون، چهره ای گلگون شود

به که نیکو بنگرد تا روشن است

چون نگویم، کاین حکایت گفتنی است

سوزنی کن خرقهٔ دل دوخت کو

تو ندیدی پارگیهای جگر

سوزنی صد رنگ پیراهن بدوخت

سوزنش کی چاره خواهد کرد، کی

جای جامه، بخیه اندر جان زند

کار را نیکو گزین، فرصت یکی است

پاره های وقت بر هم دوختند

وقت کم را با هنر، بسیار کرد

این یکی گردد تباه، آن یک هبا

تا نفس باقی است، تن معذور نیست