که چنین روز، مرا باور نیست

گر که کار فلک اخضر نیست

که تو گوئی که قفس را در نیست

که مرا دیده بسیم و زر نیست

بلبل شیفته، یغماگر نیست

نگهی در خور این کیفر نیست

کس به جز بخت بدم رهبر نیست

دگر امروز، گل و عبهر نیست

این تن سوخته خاکستر نیست

چه توان کرد، ره دیگر نیست

دل ما را هوس شکر نیست

سیرگاهی ز قفس خوشتر نیست

که اگر دل نبود، دلبر نیست

صید را بهتر ازین زیور نیست

همچو من پای تو از خون، تر نیست

که به جز برگ گلت بستر نیست

هر کس ای دوست، بلند اختر نیست

نیست یک ذره که فرمانبر نیست

که تبه گشت و یکی در سر نیست

دگرم حاجت بال و پر نیست

بخیال است، بدیدن گر نیست

خون دل هست و گل احمر نیست

اگرت سایه ز نیلوفر نیست