رفت سوی خانه با حالی تباه

بانگ بر دربان و خدمتکار زد

گربه را با چوبدستی خست و کشت

هم قدح، هم کاسه را پرتاب کرد

حرفهای سخت و ناهموار گفت

گفت کز دست تو روزم شد سیاه

من گرفتار هزاران شور و شر

کاستم من، تو فزودی، ای عجب

چرخ، روزی صد ره از من کند پوست

تو غنودی در حریر و پرنیان

ما بیاوردیم با خون جگر

تو بپای آز کردی پایمال

هم تو خوردی گاه پخته، گاه خام

کردی از دل، آرزوی زیوری

تو خریدی گوهر و در یتیم

تا که شد هموار از بهر تو راه

ماست را من بردم و مظلوم دوغ

اشکها آمیختم با آه ها

بی تامل روز را گفتم شب است

سوختم با تهمتی کاشانه ها

تو چه گفتی؟ آرمیدی صبح و شام

تو چه کردی از برای من، بگو

تیرگی کردم، تو بزم افروختی

تو حسابی ساختی از بهر من

هر که را خواهی، بجای من ببر

چون تو، اندر خانه خواهم کرد جا

جز حساب سیرو گشت و خورد و خواب

با در و دیوار، این پیکار چیست

گر نه مستی، بیگمان دیوانه ای

مشت بر طومار و دفتر میزنی

دیگران را کی پسندد، خودپسند

یا چو تو، بر دوش، باری داشتم

تو بر افراز این بساط واژگون

همچو من، دانستنیها را بدان

دیده اند اول، سپس دانسته اند

خانه دیوانخانه شد، قاضی نشست

ماند، اما بیخبر از خانه ماند

گفتگوی مشت و سنگ و چوب شد

تا توانستند، دربان را زدند

در حقیقت، هر چه هر کس خواست گفت

رازهای بسته کردند آشکار

مجرمند و بی گنه رامیزنند

برگرفتم بار دزدیشان ز پشت

قفل مخزن را که دیشب میشکست

یا برای خانه یا بهر فروش

حاجب از بهر که، در را میگشود

گشته رنجور و نمیگیرد قرار

مطبخی کشک و عدس دزدیده است

گفت کاین زرها میان هیمه بود

غائبست از حق، اگر چه حاضر است

آنچه دینار است و درهم، میبرد

خواجه مهمانست، صاحبخانه اوست

خوشه ای آورد و خرواری نوشت

بعد ازین، نان را کجا باید نهاد

سفره اش را نیز با خود برده اند

محضر است، اما دگرگون محضر است

آشنا با این چنین محضر نبود

وین کم و افزون، که افزود و که کاست

دفتر خود را نهاد اندر بغل

بایدم رفتن، گه محضر گذشت

گفت دیدی آنچه گفتم راست بود

لیک اندر خانه درماندی ز کار

از تو خانه نمیترسد کسی

من نگفتم هیچ و دیدی کار من

چند روزی ماندی و کردی فرار

گاه دستم، گاه چشمم، گاه گوش

هر کجا راهی است، رهپوئیش هست

زین حکایت حق کدام، افسانه چیست

از حقیقت دور کرد افسانه را