پایبند تله گشت اندر رهی

خانهٔ تزویر را بنیاد رفت

هر چه بود، آن شیر و این روباه بود

تا شود روشن که شاگردیست خام

دل به رنج و تن به بدبختی نهاد

بند نیرنگ قضایش دست بست

تیغ ذلت، ناخنش کوتاه کرد

بود وقت رفتن و پائی نداشت

مرگ را میدید، اما زنده بود

می گزیدی حلقه و مسمار را

هر که شد صیاد، آخر شد شکار

زان سبب شد صید روباه فلک

خیرگی را چاره زندانست و بند

بر سر آن تله و روبه گذشت

گفت زان کیست این ایوان و در

پوستین دوزیم و این دکان ماست

اندرین دکان، دمی آراسته

همچو خز شایان و چون سنجاب گرم

باز کن وقت خریدن، چشم را

همچو ما، یک عمر طراری کنی

راه را هرگز نخواهی کرد گم

ماکیانی بس کنی، روبه شوی

سودها بینی در این بیع و شری

وین دم نیکو بجایش دوختن

گفت: بر گو دمت ای روباه چند

ور نه، این بیع و شری ناید درست

نرخ، آنگه پرس از بازارگان

راست اندر تله روباه برد

وان نه دکان است، دکان ریاست

چنگ روباه از گلویش ریخت خون

وان سر بی باک، از تن کنده شد

چشم بسته، پای در چاهی نهاد

هم گذشت از کار دم، هم سر گذاشت

که کند راهی سوی راه تو باز

وندر آن آتش بسوزاند ترا

تا ترا میافتد از کویش گذر

که تو بر بندی دکان خویش زود

تا بدانی کیستی، رفتی ز دست

زاد و برگ آن مسافر زان اوست

آب و رنگش جز فریب و رنگ نیست