بر سر راهی، گدائی تیره روز

کای خدا، بی خانه و بی روزیم

شد پریشانی چو باد و من چو کاه

ساختم با آنکه عمری سوختم

آسمان، کس را بدین پستی نکشت

هیچکس مانند من، حیران نشد

ایستادم در پس درها بسی

رشته را رشتم ولی از هم گسیخت

پیش من خوردند مردم نان گرم

دیده ام رنگی ندید از رخت نو

این ترازو، گر ترازوی خداست

در زمستانم، تف دل آتش است

آبرو بردم، ندیدم از تو روی

گفتش اندر گوش دل، رب و دود

نیست راه کج، ره حق جلیل

تو براه من بنه گامی تمام

گر بنام حق گشائی دفتری

گر کنی آئینه ما را نظر

ما ترا بی توشه نفرستاده ایم

دست دادیمت که تا کاری کنی

پای دادیمت که باشی پا بجای

چشم دادم تا دلت ایمن کند

بر تن خاکی دمیدم جان پاک

تا تو خاکی را منظم شد نفس

ما کسی را ناشتا نگذاشتیم

کار ما جز رحمت و احسان نبود

در نمی بندد بکس، دربان ما

آنکه جان کرده است بی خواهش عطا

این توانائی که در بازوی تست

گنجها بخشیدمت، ای ناسپاس

آنچه گفتی نیست، یک یک در تو هست

عقل و رای و عزم و همت، گنج تست

عارفان، چون دولت از ما خواستند

ما نمیگوئیم سائل در مزن

آنکه بر خوان کریمان کرد پشت

آن درشتی، کیفر خودکامهاست

هیچ خودبین، از خدا خرسند نیست

زین همه شادی، چراغم خواستی

نور حق، همواره در جلوه گریست

گلبن ما باش و بهر ما بروی

زارع ما، خوشه را خروار کرد

تا نباشی قطره، دریا چون شوی