بطعنه پیش سگی گفت گربه کای مسکین

میان کوی بخسبی و استخوان خائی

برو به مطبخ شه یا بمخزن دهقان

کباب و مرغ و پنیر است و شیر، طعمهٔ من

جفای نان نکشیدست یکتن از ما، لیک

بگفت، راست نگردد بنای طالع ما

مرا به پشت سرافکند حکم چرخ، ز خلق

کسی بخانهٔ مردم بمیهمانی رفت

بروزی دگران چون طمع توانم کرد

تو خلق دهر ندانسته ای چه بی باکند

کسی بلطف، بدرماندگان نظر نکند

هزار مرتبه، فقر از توانگری خوشتر

نخست رسم و ره ما، درستکاری ماست

برای پرورش تن، بدام بدنامی

پی هوی و هوس، نوع خودپرست شما

ز جور سال و مه ایدوست کس نرست، تمام

بچهره ها منگر، خاطر شکسته بسی است

من از فتادگی خویش هیچ غم نخورم

اسیر نفس توئی، همچو ما گرفتاران

تو شاد باش و دل آسوده زندگانی کن