گنجشک خرد گفت سحر با کبوتری

آفاق روشن است، چه خسبی به تیرگی

در طرف بوستان، دهن خشک تازه کن

بنگر من از خوشی چه نکو روی و فربهم

گفتا حدیث مهر بیاموزدت جهان

گرد تو چون که پر شود از کودکان خرد

روزیکه رسم و راه پرستاریم نبود

گیرم که رفته ایم از اینجا به گلشنی

تا لحظه ایست، تا که دمیدست نوگلی

در پرده، قصه ایست که روزی شود شبی

خوشبخت، طائری که نگهبان مرغکی است

فریاد شوق و بازی اطفال، دلکش است

هر چند آشیانه گلین است و من ضعیف

ترسم که گر روم، برد این گنجها کسی

از سینه ام اگر چه ز بس رنج، پوست ریخت

شیرین نشد چو زحمت مادر، وظیفه ای

پرواز، بعد ازین هوس مرغکان ماست