سیاه روزی و بدنامی اختیار نکرد

برفق گر نظری کرد، جز به خار نکرد

که هیچگه شتر آز را مهار نکرد

بدید خیمهٔ اهریمن و فرار نکرد

مگو که روز گذشت و مرا شکار نکرد

گرفت و بست بهم، لیک استوار نکرد

مشو چو دهر، که یک عهد پایدار نکرد

که کار کرد و شکایت ز روزگار نکرد

چنین معامله را باد با غبار نکرد

برفت روز و شب و ره سوی کنار نکرد

کس این دو رشتهٔ پوسیده پود و تار نکرد

که گاه حملهٔ او، سستی آشکار نکرد

طبیب وار سوی هیچ یک گذار نکرد

چرا محافظت پنبه از شرار نکرد

خوش آنکه بیهده، امسال خویش پار نکرد

که دیر ماند فلانی و هیچ کار نکرد