کودکی در بر، قبائی سرخ داشت

همچو جان نیکو نگه میداشتش

هم ضیاع و هم عقارش می شمرد

از نظر باز حسودش می نهفت

گر بدامانش سرشکی میچکید

گر نخی از آستینش میشکافت

نوبت بازی بصحرا و بدشت

فتنه افکند آن قبا اندر میان

جمله دلها ماند پیش او گرو

وقت رفتن، پیشوای راه بود

کودکی از باغ می آورد به

دیگری آهسته نزدش می نشست

روزی، آن رهپوی صافی اندرون

جامه اش از خار و سر از سنگ خست

طفل مسکین، بی خبر از سر که چیست

از سرش گر جه بسی خوناب ریخت

گر بچشم دل ببینیم ای رفیق

جامهٔ رنگین ما آز و هوی است

در هوس افزون و در عقل اندکیم

جان رها کردیم و در فکر تنیم