که این خلقان بنه، کز دوشت افتاد

چو می بخشند کفش و جامه ات خلق

چو رنجوری، چرا ریزی دوا را

که دیناریش در جای درم بود

بجان پرداز و با تن سرگران باش

وگر ارزد، بچشم من نیرزد

ببند این دیو، تا ایمان بماند

تن آن بهتر که از خود دور دارد

که ما را هر چه بود، از دست دادیم

که تا از ره شناسان باشم آگاه

چو جانم جامهٔ ممتاز دادند

بدین دست و در افکندیم از آندست

ازین گوش و برون کردیم از آن گوش

گشودند ار چه صد ره، باز بستیم

همه تاریکی از ملک تن آید

کمال از تن طلب کردن وبال است

کجا با خود کشم کفش و قبا را

ازین تاریک جا دامن کشیدند

وجود بی تکلف بی نیاز است

منه در راه برقی خرمنی را

خیال بوده و نابوده ای چند

کله عجب و قبا پندار گردد

چو بی پرواست، در کارش چه کوشم

کسی کاین رمز داند، اوستاد اوست

نماند چهرهٔ جان را صفائی

زند طبع زبون هر لحظه راهی