که چه میخواهی ازین دریای شور

این نه راه زندگی، راه فناست

تا بکی سرگشته باشی روز و شب

در سرای عمر تعمیری کنی

صد هزاران شمع، روشن کرده ایم

انده طوفان و سیل و باد نیست

بینی از اندیشه خالی عالمی

غرق گردی در یم احسان ما

نه غم صبحی، نه پروای شبی

رفتنت باشد همان، مردن همان

که تو یکروزی بسوزی در شرار

بایدت اندرز ما آموختن

بر نگردی جانب دریا دگر

بشکنی این عهد و پیوند قدیم

تو بدست دوستی، کندیش پوست

با چه نیرو بر هوی غالب شویم

تو نکردی چون خریداران نگاه

بهر ماهی، خوشتر از دریا کجاست

به که از جور تو خون دل خوریم

پیش ماهی، سیل وحشتناک نیست

خلقت ما را چنین فرموده اند

زاتش بیداد، خاکستر شویم

می نترسیدیم از طوفان و موج

ترس جان، آموزگار درسهاست

از بدیهای جهان ترسیده ایم

گردد از این درس، هر خردی بزرگ

دعوت تو جز بداندیشی نبود

تا بود چشمی، چرا افتم به چاه

به که با دست تو در دام اوفتم

بهتر است آن شعله زین گرد و غبار

کی برای خیر خواهی آمدی

گر بچشم خویش بینم مرگ را