که مرا حادثه بی مادر کرد

صحبت از رسم و ره دیگر کرد

جامهٔ مادر من در بر کرد

خود گلوبند ز سیم و زر کرد

او بانگشت خود انگشتر کرد

نام من، کودن و بی مشعر کرد

روز و شب در دل من نشتر کرد

او جفا و ستم افزونتر کرد

خنده ها با پسر و دختر کرد

هر دو را غرق زر و زیور کرد

دیده در دامن من گوهر کرد

بوسه اش کار دو صد خنجر کرد

عیب جوئیش مرا مضطر کرد

هر گواهی که در این محضر کرد

کار او از همه کس بهتر کرد

دست بگرفت و بکوی اندر کرد

روزم آوارهٔ بام و در کرد

هر چه او گفت ز من، باور کرد

که به افتاده، نظر کمتر کرد

چو یکی کشتی بی لنگر کرد

ز یکی صاعقه خاکستر کرد

که چو خونابه درین ساغر کرد

مرغ، پرواز ببال و پر کرد

هر چه کرد، این فلک اخضر کرد