گفت تیری با کمان، روز نبرد

تیرها بودت قرین، ای بوالهوس

ما ز بیداد تو سرگردان شدیم

خوش بکار دوستان پرداختی

من دمی چند است کاینجا مانده ام

بیم آن دارم کازین جور و عناد

ترسم آخر بگذرد بر جان من

زان همی لرزد دل من در نهان

از تو میخواهم که با من خو کنی

زان گروه رفته نشماری مرا

به که ما با یکدگر باشیم دوست

یکدل ار گردیم در سود و زیان

گر تو از کردار بد باشی بری

گر بیک پیمان، وفا بینم ز تو

گفت با تیر از سر مهر، آن کمان

شد کمان را پیشه، تیر انداختن

تیر، یکدم در کمان دارد درنگ

ما جز این یک ره، رهی نشناختیم

کیست کاز جور قضا آواره نیست

عادت ما این بود، بر ما مگیر

درزی ایام را اندازه نیست

چون ترا سر گشتگی تقدیر شد

زین مکان، آخر تو هم بیرون روی

از من آن تیری که میگردد جدا

آگهم کاز بند من بیرون نشست

تیر گشتن در کمان آسمان

این کمان را تیر، مردم گشته اند

چرخ و انجم، هستی ما میبرند

ره نمی پرسیم، اما میرویم

کاش روزی زین ره دور و دراز

کاش آن فرصت که پیش از ما شتافت

دیدهٔ دل کاشکی بیدار بود