دختری خرد، بمهمانی رفت

آن یک افکند بر ابروی گره

این یکی، وصلهٔ زانوش نمود

آن، ز ژولیدگی مویش گفت

گر چه آهسته سخن میگفتند

گفت خندید به افتاده، سپهر

ز که رنجد دل فرسودهٔ من

چه شکایت کنم از طعنهٔ خلق

نیستید آگه ازین زخم، از آنک

درزی مفلس و منعم نه یکی است

مادرم دست بشست از هستی

شانهٔ موی من، انگشت من است

هیمه دستم بخراشید سحر

تلخ بود آنچه بمن نوشاندند

خوش بود بازی اطفال، ولیک

بهره از کودکی آن طفل چه برد

تا پدید آمدم، از صرصر فقر

هر چه بر دوک امل پیچیدم

چشمهٔ بخت، که جز شیر نداشت

بینوا هر نفسی صد ره مرد

چشم چشم است، نخوانده است این رمز

یارهٔ سبز مرا بند گسست

جامهٔ عید نکردم در بر

شاخک عمر من، از برق و تگرگ

همه اوراق دل من سیه است

هر چه برزیگر طالع کشته است

این ره و رسم قدیم فلک است

خیره از من نرمیدید شما

به نوید و به نوا طفل خوش است

کس برویم در شادی نگشود

من از این دائره بیرونم از آنک

کس درین ره نگرفت از دستم

دوش تا صبح، توانگر بودم

مادری بوسه بدختر میداد

من کجا بوسهٔ مادر دیدم

خرم آن طفل که بودش مادر

مادرم گوهر من بود ز دهر