به سر خاک پدر، دخترکی

که نه پیوند و نه مادر دارم

گریه ام بهر پدر نیست که او

زان کنم گریه که اندریم بخت

شصت سال آفت این دریا دید

پدرم مرد ز بی داروئی

دل مسکینم از این غم بگداخت

سوی همسایه پی نان رفتم

همه دیدند که افتاده ز پای

آب دادم بپدر چون نان خواست

هم قبا داشت ثریا، هم کفش

اینهمه بخل چرا کرد، مگر

سیم و زر بود، خدائی گر بود