دران خفتن، باو گنجی چنین گفت

مرا زین خاکدان تیره بردار

کشیدن رنج و کردن بردباری

نهادن گوهر و برداشتن سنگ

همائی را فکندن استخوانی

بجای آب و نان، خونابه خوردن

شدن خاکستر و آتش نهفتن

که دادت آسمان، بیرنج گنجی

بخر پاتابه و پیراهنی چند

چراغی، موزه ای، فرشی، قبائی

نخواهد بود غیر از محنت و رنج

زر و گوهر چه یکدامن چه یکمشت

که ما را نیست در دل آرزوئی

نیفتاد آنکه مانند من افتاد

چه غم گر دیو گردون دست ما بست

نه این گنجینه میخواهم، نه آن مار

که دائم در کمین عقل و جانند

گهی دزد از در آید، گه ز دیوار

نکردند این گل پر خار را بوی

چو هیچم نیست، هیچ از کس نخواهم

عدوی نفس، در زنجیر خوشتر

که دیناری بدست و دامنم نیست