که هنگام دعا یاد آر ما را

نمی ارزید این بیع و شرا را

حجاب دل مکن روی و ریا را

بران زین خانه، نفس خودنما را

مطیع خویش کن حرص و هوی را

بهشت و نعمت ارض و سما را

که گمراهیست راه، این پیشوا را

نباید کشت، احسان و عطا را

چه رونق، باغ بیرنگ و صفا را

بس است امید رحمت، پارسا را

که نیکی، خود سبب گردد دعا را

که بخشی نور، بزم بی ضیا را

که گیری دست هر بیدست و پا را

که بشناسی ز هم درد و دوا را

نخستین فرض بودست اغنیا را

چراغ دولت و گنج غنا را

نباید داشت در دل جز خدا را