خمید نرگس پژمرده ای ز انده و شرم

فکند بر گل خودروی دیدهٔ امید

که بر نکرده سر از خاک، در بسیط زمین

مرا به سفرهٔ خالی زمانه مهمان کرد

طبیب باد صبا را بگوی از ره مهر

ز کاردانی دیروز من چه سود امروز

به چشم خیرهٔ ایام هر چه خیره شدم

من از صبا و چمن بدگمان نمیگشتم

چنان خوشند گل و ارغوان که پنداری

شکستم و نشد آگاه باغبان قضا

بمن جوانی خود را بسیم و زر بفروش

جواب داد که آئین روزگار اینست

بکس نداد توانائی این سپهر بلند

هنوز تازه رسیدی و اوستاد فلک

در آن مکان که جوانی دمی و عمر شبی است

نهان هر گل و بهر سبزه ای دو صد معنی است

ز گنج وقت، نوائی ببر که شبرو دهر

ز رنگ سرخ گل ارغوان مشو دلتنگ

گرانبهاست گل اندر چمن ولی مشتاب

زمانه بر تن ریحان و لاله و نسرین

من و تو را ببرد دزد چرخ پیر، از آنک

چمن چگونه رهد ز آفت دی و بهمن

تو زر و سیم نگهدار کاندرین بازار